Yaklaşık 1 senedir Suudi Arabistan'da yaşıyorum, gerçi çok git gellerle, molalarla bölünüyor ama yine de yaşıyorum denebilir. Sevgili eşim F. bu ülkede çalıştığından geldim peşinden. O serüveni anlatma niyetinde değilim, o bir çok "expat" bayanın başından geçen hikaye.
Ama bu ülkeyi bir kadın gözüyle tecrübe ettiğimde, alıştığımız yaşayışla kıyaslamamanın imkan ve ihtimali yok. Bana karmakarışık hisler yaşattı burada hayat. Kendimi çok dinledim, çok tarttım, tartıştım bir çok şeyi kafamda. Kendimi bu yaşımda hala tanımaya devam ettim, zaten insanın kendini keşfinin de yaşı yok bence…
Bu ülkenin, manevi bir motivasyonu var, o inkar edilemez. Kutsal topraklara bu kadar yakın olmak kesinlikle güzel. O bir artı olarak cebimde, inşallah yeterince faydalanabilmişimdir diyorum.
Ama bu kadar sene kendi ayaklarının üzerinde durduktan sonra, kısıtlanmak çok zor, diplere vurabilmek çok kolay. Kısıtlayan sevgili eşim F. değil tabii ki, buranın kültürü. Dışarı çıkabileceğin yerler kısıtlı yalnız isen, gidiş vasıtaları kısıtlı. Sosyalleşmek zor vs. Ama bu yüzden işte, dünyanın herhangi bir yerinde günlük koşturmaca içinde aklına gelmeyecek kadar derinlere düşünme olasılığın var. Bu iyiye de götürebilir, kötüye de. Ne kadar güçlü, ne kadar inançlı, ne kadar sağlam bastığına olduğuna bağlı biraz da.
Doğru bildiğim yanlışları, yanlış bildiğim doğruları keşfettim veya şöyle diyelim; doğrularımın bazıları ile yanlışlarımın bazıları yer değiştirdi:) Normalde uzun zamana yayılarak olabilecek böyle bir değişiklik, izole edilmiş, kendinle çok başbaşa kaldığın bir yaşamda kolaylaşıyormuş. Bir tür detoks kampı gibi…Bu iyi mi, kötü mü tartışılır, ben bu kısmında değilim. Herkesin bir sınavı olduğuna inanan biri olarak bu hayatta, benim sınavımın boyutlarını merakla seyrediyorum.Farkındalığımı hiç kaybetmeden yaşayabilmeyi umuyorum, tersi kayıp bir hayat bence...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder